Јули двеилјади и десетто лето...

Јули двеилјади и десетто лето, периодот кога имавме временски услови несвојствени за овој град кој обично летно време ужива да се иживљава врз своите жители печејќи ги на неверојатни но инспиративни температури, под чие влијание се изродени бројни метафори, документирани од страна на поталентираните сварени, по балкони поредени индивидуи. Премногу е стар, умен и напатен овој наш град за да се бави со причини како глобално затоплување, премногу искусен за да дозволи вжештени дискусии за времето, а истовремено совршено благ да не удри по оние кои со или без право газат по неговите улици.
На вториот ден од тој јули, подзастанав, за да го погледнам во очи, да видам за што размислува, а тој, како учесник во бучен разговор на кој никој не му дозволил да каже збор, се расплака уште погласно и понеутешно. Кога овој прост народ нема чувство дека треба да го мисли, барем со по некоја солза, тој си плаче сам за себе, како исплашено, болно дете што прима инекции и плус уште некоја инфузија плус, и тоа интравенозно, како каприц на некој екстравагантен доктор. Истовремено, старецот во него ги мурти густите веѓи, чии први бели влакна се појавиле уште пред прадедовците на моите пра-прадедовци да бидат во план, гледа надолу и како да ни се обраќа со зборовите: „За тоа ли ве чувам бре дечишта стотици години и ви давам кров над глава, ви ги полнам срцата со љубов и ви ги растам децата? За тоа ли се трудам да станам град, и покрај вашите негодувања и трескања дека сте требале да се родите на друго место? Зарем не ви е доволно среќна ѕвездата што сте растеле со мирисот на моите липи, сте се љубеле во моите паркови? Нели ви е доволно што првпат сте осознале љубов под моето небо и што сте се почувствувале како да сте го допреле?“ Вика, како што викаат немоќни луѓе.
И пак ќе прости на крај, како да сме му украле клуч од кола, сме ја искршиле, па сме ѕвонеле од станица во ниедно време. Нема ни шамар да добиеме. Само солзи на разочарување.